بازگشت
گوهر پربار
عبدالو کیل کوچی عبدالو کیل کوچی

 

 

آه که شب روز شد ، در غم  دلدار من     شام سحر سوز شد ، نر گس  خمار من

از سر شب تا سحر ، سوی افقها  نظر     دیده    نبستست  هیچ ، اختر  بیدار من

تا که شفق بر دمد ، چیره شود  آفتاب      گرم بتابد همیش ، بر  در و  دیوار  من

خیز که همره شویم ، سوی افقها رویم     زآنکه تویی همدم و،  همره وهمیار من

می روم ومی رویم ،تاکه بمنزل رسیم     هست درین رابطه ،  کوشش بسیار من

رفتن ازین کوره ره،کارهماهنگی است    طی شود این راه اگر ،یار شود یار من

آب من وخاک من ،مزرعه و تاک من     میشود   آباد  از،  کار  تو و  کار  من

کار هدفمند ما  ، ما ییه  همبستگیست      تا که شود خوشه ها،  خرمن پر بارمن

مشعل اندیشه ام ، روشنیئ راه ماست       وحدت  فکر و عمل ، ناشر افکار من

سرخ مشو ای زبان  ،تاندهد دست باد      این سر سبز مرا ، سرخیئ اشعار من

خون وطندوستیست،دررگ وریشه ام     عشق وطنپر وریست ، قوت  گفتار من

گر من وتو ما شویم ، امید فردا شویم     ذروه   بالنده گی ، هست سزا  وار من

چشمجهان خیره ازثروتماهست لیک      بر سر گنج زر است ،صفوف بیکارمن

راه برون رفت ازین ،ورطه بنبستها      وحدت  ملی   بود ،  راه  وطند ار من

میهن   من  قلب ، پرتپش  آسیا ست      خیر و شر آسیا ست ، بسته به دیارمن

چیست دلا مقصدت درپی انجام  کار     تاکه   شود  این وطن گلشن وگلزارمن

دردل توفان روم،غوطه زنم پایموج      تا که بدست  آورم ،  گوهر پر بار من

 

 

جهان نیکو

 

خوشا تا جهان را  نیگو  داشتن         خوشا  مشرب  نیکخو   داشتن

درین کهنه ، طرح نو اندا ختن          ازین خاک  دنیای  نو  ساختن

بیا  تا  من  و تو ،  بسازیم  ما          چرا  ما   نباشیم ، من  با  شما

بیا  تا  شویم  همدم  و همصدا          حقیقت  یکی ، چیست ما وشما

تو  بحر خروشان  اند یشه ها           منم    قطره ،  اما  بهم    آشنا

کی دیدست آذین خط روی آب          کجا  گشته  ضد  ذره با  آفتاب

کی دیدست اندر نظام صحاب           که خورشید تابید برعکس  تاب

چوخورشیدازوحدت ذره هاست        کزوگرم روشن زمین و هواست

زآ  میزش   ذره  در کا  ئنات         هزاران گلکسی ومنظومه هاست

تضاد و  تغیر  است رمز  بقا          ولی  اتحاد    است   نیروی  ما

چو درآدمیزاده جوهر یکیست          جهان پرزنوراست گوهر یکیست

بحر ازتراویدن قطره ها ست          کزو خرمی  و حیات  و بقا ست

بیا قطره تا ذره یکجا   شویم           خرو  شان  وموج  توا نا   شویم

مظاهیرروشنگری ها  شویم            فلکتاز   امروز  و فردا    شویم

که زخم وطن را مدا  واکنیم            نوا  بخش  گرمی  دلها     شویم

بیا   تا وطن  را بسا زیم  ما            کی می سازدش تا  نساز  یم  ما

وطنچون وطن وار بیما  نشد            که  تا  با و  طندار  یکجا   نشد

وطن باز با ما وطن  میشود             که بی ماوطن  کی وطن  میشود

بیا تاجهان را بسازیم  بهشت            اگرهست زیبا ویا هست   زشت

 


April 10th, 2012


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان